Üzerine uzun süredir düşündüğüm şeyler oldu ve ihtiyaçlarımı gördüm.
Bir süre oyalandım ve tekrar döndüğümde bu oyalanmak beni ihtiyaçlarıma karşılık verecek derece duyarlı yapmıştı.
"İlk önce kendi ihtiyacımı giderdim ama önce kendimi görmem gerekti"
Sonra kendi eksikliklerimin diğerlerinde olduğunu gördüm ve mutlu, heyecanlı, inançlı ve yardımsever birinin yapacağını yapıp elimdekini paylaşmak istedim.
"...insanların eksikliklerini gördüm ve beraber iyileşmek istiyordum. iyileşmek varken kötü kalmamalıydık"
Tonlarca insanla konuştum, hepsi benim için sadece potansiyelleri kadar önemli oldular.
Sonra bu iyileşmeye olan inancım azaldı ve yerine;
"...iyileşmeye fırsatları vardı fakat artık hiç biri temizlenmeyle ilgili bir şeyi düşünmüyor."
Ve sonra sadece insan olmaya başladılar. Potansiyelleri, eksiklikleri ilk bakışımda yer edinmiyordu.
Ellerinde ki yemeği bana nasıl sunduklarını inceledim.
Ve lezzetli bulduklarımı yedim.
Öyle bir noktadaydım ki lezzetli bulduklarım, iyi bir malzemesi olmasa bile bunu iyi hale getiren yada malzemesi iyi ve güzel bir tabak sunan insanları beğenebiliyordum.
"Ve daima kim olduğumuza güveniyorum.
Ve başka hiç bir şeyin önemi kalmıyor" bu benim değil.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?