salat ile ilgili

Allah yardımcımız olsun, selamun aleyküm gardaşlarım. şimdi konuya farklı bir şey getirdiğimi düşünüyorum. araştırırken buldum kai bold veya belikebond burayı görüyorsanız burayı da incelemeye almanızı rica edicim.

yescudune/ يَ ْس
kelimesi, çok bilinen ama en anlaşılmayan
kelimelerin başında gelmektedir. Çünkü
genelde bu kelimeye “secde ediyorlar”
manası verilmekte ve kast edilen anlamın,
bir şeyin önünde yerlere kapanma gibi

anlaşılmasına neden olmaktadır. Aslında
kelimenin yerlere kapanma anlamı da
vardır ama “secde” sadece yerlere
kapanmayla sınırlandırılacak bir şey
değildir.
•Ne yazık ki secde kelimesi, sadece namaz
ritüelinde yapılan bir hareketin adı olarak
anlaşılmaktadır. Oysa namazda yapılan
yere kapanma hareketi secdenin kendisi
değil, sadece yansımadır ve üstelik
secdenin tek bir yansıması da yoktur.
Mesela, Rahman.6'da bitkiler ve ağaçların
da secde ettiklerinden bahsedilmektedir.
Takdir edilmelidir ki, ne bitkiler ne de
ağaçlar yerlere kapanmamakta, insanların
namazda yaptıkları gibi secde
yapmamakta, tam tersi yerden semaya
doğru yükselmektedirler. Semaya doğru
yükselmiş olmalarına rağmen onların o

halleri de secdedir, çünkü secde sadece
yerlere kapanmak değildir.
جود•
ُ
س
ُ /sucud kelimesi; temelde “öne
eğilme, aşağıya bükülme ve tezellül
gösterme, kendini alçaltma, alçak tutma
veya kendi kibrini, gururunu kırma”
anlamına gelir. Yüce Allah'a karşı kendini
alçaltma, alçak tutma veya kibrini,
gururunu kırmayı ve ibadet etmeyi ifade
etmek için kullanılmıştır. İnsanların
iradî/ihtiyarî olarak, hayvan ve cansızların
ise mecburî/gayri ihtiyarî yaptığı bir fiildir.
Bakara.58'deki; )د
ج
َّ
س
ُ /succeden)

“..Şu memlekete girin. Orada dilediğiniz
gibi, bol bol yiyin. Kapısından secde ederek
girin ve..“
جوِد );deki'125 .Bakara
ُ
س
(essucud/ال ُّ

“..Tavaf edenler, kendini ibadete verenler,
rükû ve secde edenler için evimi (Kâbe'yi)

tertemiz tutun...” ifadelerindeki “secde”
kelimeleri, bir defa yerlere kapananlar
değil, tüm hayatı boyunca Yüce Allah'ın
dini doğrultusunda hareket edenler, O'nun
emrine amade olanlar anlamındadır.
Bu açıklamalardan sonra ayete dönecek
olursak; anlamaya çalıştığımız
Neml.24'deki,

ْو َمَها
َوقَ
َها
ُّ
دو َن ََِّّللا َو َجدت

ُ
ج
ُ
دو ِن يَ ْس
ُ
ِلل َّش ْم ِس ِمن

Vecedtuha ve kavmeha yescudune liş
şemsi min dunillahi..
Şeklindeki lk cümlesi, DİB mealinde olduğu
gibi genellikle “Onun ve kavminin, Allah'ı
bırakıp güneşe taptıklarını gördüm”
şeklinde çevrilmiştir. Fakat bu tür
çevirilerde;
دو َن İfadedeki) a
ُ
ج
ُ
yescudune/يَ ْس

kelimesine “taptıklarını” şeklinde bir
anlam verilmesi, aslında fiil olan bir

kelimeyi isme çevirmek anlamına
gelmekte,
b) bazı mealler ise kelimeye “secde
ettiklerini” şeklinde fiil anlamı
vermişler ama bu sefer de muzari
olan fiili maziye çevirmiş
olmaktadırlar.
Kısaca “yescudune” kelimesi mâzi(geçmiş)
değil muzâri (devam eden) bir fiildir,
anlamı ise bir şeyin önünde yerlere
kapanmak değil, “emre amade olmak, bir
inancın doğrultusunda itiraz etmeden
hareket etmek”tir.
•Fiile, muzâri oluşundan dolayı bu üç
zamanı birden (şimdiki/geniş /gelecek
zamanı) görecek şekilde mana verilmesi
gerektiğinde bile anlamı aşağıdakilerden
biri olmak zorundadır:
-Emre amade olurllar/Geniş Zaman

-Emre amade oluyorlar/Şimdiki Zaman
-Emre amade olacaklar/Gelecek Zaman
•Bu basit yaklaşım bile, kelimenin
kastettiği anlamın zamanına bağlı kalmak
için yeterlidir. Ama maalesef ki, kıssanın
arka planına Süleyman hakkındaki
efsaneler/israiliyyat yerleştirildiği için,
meal müellifleri isteseler bile bu basit
yaklaşımı gösterememektedirler.

م ِس
şems/ َّش ْ
Bu ayette geçen سِ مْ شَّ للِ/li'ş şemsi
kelimesinin bildiğimiz “güneş” anlamında
değil, “dik başlı/ürküp kaçan” anlamında
olduğunu daha önce(İlk bölümlerde Kehf.86
bağlamında) ortaya koymuştuk.
دو ِن ََِّّللا
ُ
منِ /min duni'l lah

Meallerde, cümledeki bu ifadeye, tıpkı
yukarıdaki DİB mealinde olduğu gibi

“Allah'ı bırakıp” şeklinde mana verilmesi
ise başka bir garabettir. Sadece kıssanın
öncesine ve sonrasına bakılsa bile, “o
müennes kişinin ve kavminin Allah'ı
bırakmamış olduğu” anlaşılacaktır.
Mesela, 29 ve 30. ayetlerde Süleyman'ın
kendisine gönderdiği mektubu okuyan
“müennes kişi ve kavmi” mektupta geçen
“Bismillahirrahmanirrahim” kelimelerine
hiç takılmamış, hatta hiçbir şekilde soru
bile sormamışladır. Yani besmele'de geçen
Allah-Rahman-Rahim kelimelerinden kimin
kastedildiğini gayet açık bir şekilde
anlamışlardır ve “biz böyle bir İlahı
tanımıyoruz” ya da “bıraktık”
dememişlerdir. Yine 36.ayette, kendisine
hediyelerle gelen elçilere kızan Süleyman,
“Allah” kelimesini kullanmış ama yine
karşıdan hiç bir itiraz gelmemiştir.

Şu bilinmelidir ki, min duni'l lah ifadesi
tüm Kur'an'da 74 defa geçmekte ve
hepsinde de mana Allah'ı bırakıp değil,
“Allah'ın berisinde, Allah'tan önce,
Allah'ın altında” şeklindedir.
•Zaten Kur'an'da 144 defa geçenنِ دو

ُ /dûn
kelimesinin anlamı; “yakın, beri, alt,
yaklaşmak, adi, hor, düşük” şeklindedir.
“Dünya hayatı” dediğimiz ifade de bu
kelimeden türemiştir ve anlamı “beri
hayat, öndeki hayat, ilk hayat”
anlamındadır. Ve asıl yurt olan ahirete göre
dünya hayatı, asıl hayatın berisindeki
hayattır. Bu kelimenin asla “bırakmak veya
dışında” şeklinde bir anlamı
bulunmamaktadır.
•Kelimenin kendi anlamı üzerinden tekrar
konumuz olan Neml.24'ün ilk cümlesine
dönecek olursak; cümleye “Allah'ı bırakıp
güneşe secde ediyorlar” şeklinde bir

anlamın verilmesi imkânsız hale
gelmektedir.
Bu açıklamalar ışığında ayetin ilk
cümlesine verilmesi gereken daha isabetli
anlam şu şekilde olmalıdır:
“Vecedtuha ve kavmeha yescudune liş
şemsi min dunillahi...”
“Ona ve kavmine çok kızdım, Allah'ın
berisinde o dikbaşlı için emre amade
oluyorlar...”