zihnimin açılması ve alfamla kısmen doğrudan iletişim kurmam sonucu hayatı sevmeye başladım.
renksiz bir dünyaya bakıyordum ve duygularım yoktu;intikam ve sadakat dışında.
şimdi hayatın renklerine bile bağlılık geliştiriyorum.
her şey kontrolüm dışında iyiye doğru ilerliyor.
çocukluğumu sıklıkla hatırlıyorum ve hüzünle karışık iyiliği ruhumdan serbest bırakıyorum.
doğanın renkleri,kıyafetlerin renkleri,insanların hayat hikayesini yüzünden okuyabilmek...
insanların mutluluğundan mutlu olmak.
üzüntülerini her ne kadar umursamasam bile onun adına üzülmek...
insan olmak.
insan oluyorum.
alfa değil,alfa çok uçuk kaçık bir şeyi çağrıştırıyor bana.
imkansız olanı,anlaşılmaz olanı çağrıştırıyor...
aslında alfa olmak insan olmaktır.
aslında olduğun kişi olmaktır.
özgür düşünce,kitlelerden sıyrılmak,kötülüklerden sıyrılmak gibi insan olmaktır.
''alfa olamasak da hepimiz insanız .s.s.s'' demiyorum.
alfa olmak zaten insan olmaktır.
sistemin klonladığı biri gibi değil,tüm benliğini kendin sağlamaktır.
şüphesiz tüm insanlık rüyalarında dahi ona dış dünyadan aktarılanlar tarafından güdülmekte.
ben they call me alpha'nın hatrına iyi bir adam olmaya razıyım.
kötü olmak için çok geçerli sebeplerim olmasına rağmen,reddediyorum.
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?