26 yılda deveden aslana

İnsan, durup geçmişe baktığında, çoğu zaman güzel anılar biriktirmiş olsa bile içinde nedenini bilmediği bir hüzün ve burukluk hisseder. Daha önce, geçmişi hatırladığımda, hayallerimi gerçekleştirememiş olmama üzülür, potansiyelimi kullanamadığımı ve tabiri caizse kendimi heba ettiğimi düşünürdüm. Şimdi ise durup geçmişe baktığımda içimi bir üzüntü kaplamıyor. Daha çok, geçmişteki bana karşı bir şefkat duygusu hissediyorum.



Bir şeyler başarma isteği,

Büyük misyonlar edinme,

İnsanlığa faydalı olma arzusu,

Kötü yönlerim,

Kendimle yüzleşmelerim,

Çırpınışlarım,

Sudan çıkmış bir balık gibi...



O kadar yoğun ve dalgalı bir ruh hâli süreci...

Bütün bunların sonucunda, gözümün önündekini göremeyişim...



Bunları hatırladıkça, geçmişteki kendim için şefkatle karışık bir burukluk hissediyorum.



Ancak biliyorum ki bugün beni bu ana getiren, bugüne kadar yaşadığım her şeydi.



Bundan ötürü, hissettiğim şefkat duygusu, burukluğu bastırıyor; denizde kaybolan bir damla gibi yutuyor.



Kabulleniyor ve barışıyorum,

Dalgalanan ruhumda bir kulaç daha atıyorum...